ما اینترنت را خلق کردیم، اما نحوه‌ی استفاده از آن را نمی‌دانیم!
جمله‌ی بالا منصوب به امریکایی‌هاست؛ آنهایی که در قرن اخیر، در عرصه‌ی تولید علم پیشتاز بوده‌اند.
نه‌تنها جمله‌ی فوق، گفته‌ی دیگری نیز وجود دارد که می‌گوید: «قدرت محاسبه‌ی یک موبایل هوشمند معمولیِ امروز، بیشتر از توان محاسبه‌ی آپولوی ۱۱ است که انسان را به کره ماه رساندْ!»
روزی با یکی از دوستانم – که اینترنت کلب و خدمات توزیع اینترنت دارد – در باره‌ی کمبود (و حتا نبودِ) دانش هم‌وطنان در بخش استفاده از ابزارهای دیجیتال و سهولت‌های تکنالوژی قصه می‌کردیم. او در میانه‌ی گپ‌هایش گفت:
چندی پیش، بورسیه‌ی ترکیه اعلان شده بود، مراجعین زیاد بود. ما آنها را در مقابل ۲۰۰ افغانی به بورسیه ثبت‌نام می‌کردیم. یکی آمد و گفت که لیسانس است و کمپیوتر ساینس خوانده؛ می‌خواهد برای ادامه تحصیل در مقطع ماستری به بورسیه ثبت‌نام کنه.
گفتیم: ۲۰۰ افغانی میشه.
گفت: خیلی زیاد اس! گفتم:
برادر، ما در مقابل هرساعت استفاده از اینترنت، ۴۰ افغانی می‌گیریم. ببین!،
آنجا، در آن کابین، هم کمپیوتر اس و هم اینترنت.
ثبت‌نام نیم‌ساعت زمان می‌بره؛ همه‌ی هزینه‌اش هم بَرِت ۲۰ افغانی تمام میشه.
۲۰۰ افغانی به من نده، در مقابل ۲۰ افغانی، خودت ثبت‌نام کن؛ لیسانس کمپیوترساینس که هم استی!
دوستم توضیح داد که آن مراجعه‌کننده استفاده از کمپیوتر و اینترنت را، در حد ثبت‌نام کردن یک بورسیه هم، بلد نبود؛ کسی که کمپیوتر سانیس خوانده. و گفت که او تنها نیست، من بسیاری‌ها را دیدم که در این عصر، در عصر تسلط اینترنت بر جهان، استفاده‌ی سودمند از آی‌سی‌تی را نمی داند.
•••
بارها گفتم و بد نیست باز هم بگویم که «در آخر، همه‌چیز در خدمت زندگی است.» چه ارائه‌ی نظریات کلانِ اقتصادی و اجتماعی باشد، چی خلق سهولتِ به بزرگیِ اینترنت؛ چی ۱۶ سال یا بیشتر تحصیل باشد، چی ۸ ساعت یا یبشتر کار در روز. همه‌چیز نهایتاً باید به بهبود وضعیت زندگی کمک کنه، و گرنه به پشیزی هم نمی‌ارزه.
اینترنت خلق و عرضه شد. موبایل‌های هوشمند با این‌همه قدرت و امکانات در دستانِ ماست. اَمریکایی‌ها می‌گوید که ما آنطوری که باید، از امکانات تکنالوژی معلوماتی استفاده نمی‌کنیم! در مورد ما افغان‌ها چطور؟
ما همیشه از بقیه‌ی دنیا عقب بوده‌ایم؛ و بدبختانه افتخارات امروزِ ما هم نشان می‌دهد که در آینده، و تا زندگی هست،.. عقب خواهیم بود.
ما نمی‌توانیم، وعُرضه‌اش را نداریم تا چیزی جدیدی به دنیا اضافه کنیم، ای‌گپا که هیچ!، حتا به اندازه‌ی روباهی هم نیستیم که پس‌مانده‌ی غذای شیر را می‌خورد تا نمیرد. ما حتا بلد نیستیم تا از آنچه که دیگران خلق کرده‌اند، به‌نفعِ خود استفاده کنیم.
بیایید انتخاب کنیم،.. یا بمیریم، یا با شرمندگی و از مجبوریت، از آن روباه‌صفتی شروع نماییم!
از آنچه که دیگران خلق کرده‌اند، یاد بگیریم که چگونه به‌نفعِ خود استفاده کنیم، بعدش.. در قدم‌های بعدی، شاید خدا کمک کرد تا ما هم چیزی به دنیا اضافه کنیم؛ البته.. خدا به بی‌عُرضه‌ها هیچ‌وقت کمک نکرده و «نباید هم بکنه!»
من، بعد از این، آنچه را که فکر می‌کنم در جهت استفاده‌ی بهتر از سهولت‌های تکنالوژی معلوماتی به دردِ دوستان می‌خورد، در وبسایت تِکنامنت نشر می‌کنم و خوشحال می‌شوم، پیش‌ازاینکه از بدبختی و بیچارگی بمیریم، شما هم در یادگیری و یاددهی سهیم شوید.
